Verslag week 9, de laatste week in Calinan, van Jo

Ohh, wat is de tijd toch snel gegaan.. Ik besef het zelf allemaal nog helemaal niet, dat het alweer bijna voorbij is. Het begon allemaal met een droom, en nu is mijn droom werkelijkheid geworden en ook al weer bijna voorbij! Maar wat heb ik tot nu toe al een geweldige tijd gehad. En nu komt het afscheid veelste dichtbij. Maar gelukkig kan ik nu nog eventjes genieten, en zal ik jullie vertellen wat ik de afgelopen week allemaal nog heb meegemaakt.

Vrijdag 13 Juni.
Het was dan eindelijk zover, 4:00 ging de wekker. Snel douchen, haren doen, opmaken en op naar de WiFi om nog even te skypen met mama. Want om 05;30 begon onze reis naar de Mount Apo. Dit is de hoogte berg van de Filipijnen, hij is 3000 meter hoog en we zouden er 3 dagen overdoen om naar de top te gaan en weer terug. Samen met Oliver (een verpleegkundige uit het ziekenhuis), Martijn en Arno begonnen wij onze reis. Als eerst namen we een tricycle naar het busstation in Calinan. Vanuit daar namen we een bus naar Davao, en vanuit daar weer een ander groter busje naar de Mount Apo. Om bij de start te komen moesten we met een moter de berg op. En dan niet ieder op 1 motor, nee gewoon Filipinostijl, met z'n 4e op 1 motor, doodeng in het begin, maar je went eraan. Het was nog 1 uur rijden met de motor. Toen we aankwamen bij het start gebied, vond ik het nog leuk! Maar daar was ook alles mee gezegd. Na een half uur door de weilanden en door hele kleine dorpjes gelopen te hebben stopte we even en kleedde de gids en de porter zich om, ze deden lange mouwen aan. Dus wij dachten die hebben het koud ofzo, dus wij houden mooi onze korte broeken en shirtjes aan. Na een half uur snapte we waarom hun allemaal lange kleren aan deden want het begon me te regenen. Echt om dood ongelukkig van te worden, en wij liepen daar nog steeds in onze korte broeken, eigenwijs noemen we dat. Na ongeveer een uur gelopen te hebben in de regen vroeg ik de gids hoelang we nog moesten, hij zei... 4uur. Ik was spontaan nog ongelukkiger en nat tot op mijn onderbroek! Maar ik ben een grote meid, en zei Jolein niet zeuren doorlopen je komt er vanzelf. Vanuit de berg kwam een hele waterstroming naar beneden, en Jolein moest daar gewoon doorheen lopen met haar nieuwe Nikes!!!! Toen we meer in het bomen gedeelte kwamen moesten we echt klimmen en werd de berg steeds steiler. De spieren in mijn benen trilde, en ik was kapot maar ik moest doorlopen, en het regende nog steeds. Na 3uur gelopen te hebben kregen we onze lunch, en ja hoor heerlijk die droge rijst! Het was echt genieten... Nog 1uur te gaan. Eenmaal dood moe en helemaal vies omdat ik100x uitgegleden was kwamen we aan op kamp 1. Dit was het kamp waar we zouden slapen. Nog even met de laatste kracht de tent opzetten en dan eindelijk even zitten. Toen we de tent hadden opgezet kwamen we erachter dat we de luchtbedden vergeten waren.. Hoe dom kan je zijn, maarja dat wordt dan op het koude zeil slapen in onze slaapzak. Na 30min stopte het met regenen en konden we ons zelf wassen in een heeeeeel klein plasje water, dat uit de bergen kwam. Daarna gingen we omkleden, heerlijk een lange droge broek met een trui, want het begon echt al koud te worden buiten. We zaten nu ongeveer 1400 meter hoog. Nog even het avondeten klaar maken, rijst en dan heerlijk me bed in om te slapen. Nou voordat ik ging slapen had ik het volgende probleem ik moest plassen, haha zonder wc. Het was denk ik wel 11jaar geleden dat ik ooooit buiten heb geplast. Maar ik moest eraan geloven haha! Nou dan toch echt naar bed, we keken op de klok en het wat half 8, dus dan toch nog maar even gezellig kletsen samen met Oliver. Rond half 9 deed ik echt mijn ogen dicht, maar dat was dan ook alles. Want slapen kon ik niet want ik had het zo koud. Die kou trok gewoon mijn hele lichaam in.

Zaterdag 14 Juni.
Half geslapen maar toch ook half wakker, werden we rond half 6 weer wakker gemaakt door Oliver; goooooodmorning!! Het eerste wat ik zei was; neeeeeeee hè! Nog een keer snel omdraaien en dan toch omkleden en ontbijten. Ook het ontbijt was weer erg verrassend, rijst.. Met veel tegenzin heb ik 4 happen rijst gegeten, nog snel tandenpoetsen haren in een staart en door. 1 gids bleef bij de tent want de bedoeling was dat we vandaag naar de top gingen en weer helemaal terug naar kamp 1. Na ongeveer een uur gelopen te hebben voelde ik de verzuring van mijn benen al weer. Ik had het zwaar maar Martijn nam mijn rugzak over waardoor het voor mij makkelijker werd. Na 2uur gelopen te hebben tussen de bomen en geklommen te hebben als een aap, waren we eindelijk bij het rotsen gedeelte aangekomen. Dit liep makkelijker want het was niet zo glad. Onder de Mount Apo zit een warmte bron waardoor er allemaal warmen lucht tussen de rotsen door kwam, dit was heel lekker! Alleen de lucht die daardoor ook door de rotsen kwam was walgelijk! Ik had al niet veel gegeten, ik leverde heel veel spierkracht waardoor ik me al lichtjes voelde en dan ruik je ook nog die walgelijke geur, echt ik werd er misselijk van. En we hadden Martijn natuurlijk mee om het humor gehalte op te krikken dus elke keer als er zo'n vreselijk walm lucht uit die berg kwam zei Martijn. Jolein ruik je die geur!! (Haha super grappig, nottt..) na 3 uur tussen de rotsen te lopen en klimmen waren we bij kamp 3 hier kregen we onze lunch. De top zagen we al en we wisten dat het nog 20 minuten lopen was. De lunch was weer rijst.. Ik kon niet meer, ik had honger maar ik kon het gewoon niet opeten. Alleen maar droge rijst. Nog even sterke meid zijn want we zijn er bijna. Toen we aankwamen bij de top zakte ik gelijk op mijn knieën, eindelijk! Eerst even zitten een rusten en daarna op de foto met de Nederlandse vlag natuurlijk! Ik was super blij dat ik het me toch gelukt was. We zijn een half uur op de top geweest en toen mochten we weer terug. Dat vond ik best eng, de rotsen zaten los en het was glad. Na 1uurtje gelopen te hebben begon het ook nog te regenen. Ik had het gehad en mijn geduld werd steeds minder. Ik wenste wel 100x dat ik al op het kamp was, maarja. Ook die vreselijk geur kwam me weer tegemoet en toen werd het me te veel, ik vond het eng was bang dat ik zal vallen en ik wilde niet meer. Dus ik had even een klaag minuutje bij Arno, haha. Na 1,5uur waren we weer in het bos gedeelte. Ik moest over een boomstam stappen en ik gleed me toch onderuit, ik lachte me dood. Door de bossen lopen met dat natte weer was helemaal een ramp. Arno en ik gleden zo vaak uit en dat heeft echt geweldige filmpjes opgeleverd. Na 2 uur waren weer helemaal doorweekt en vies op kamp 1. Maar het belangrijkste was dat de top gehaald was. Weer eventjes wassen en andere kleren aan. Ook aten we natuurlijk rijst als avondeten. Deze dag gingen rond half 10 weer slapen op die koude vloer.

Zondag 15 Juni.
Vandaag werden we rond half 8 wakker gemaakt, en mochten we gelijk aankleden en inpakken. Voordat we de tent gingen afbreken, hebben we nog even ontbeten, rijst. Rond 10uur was alles ingepakt en hadden we zelfs al een warming up dans gedaan. Op dat moment denken de Filipino's echt jullie sporen niet! Na 3,5uur waren we weer uit de bossen en in de weilanden. Wat hebben we gelachen in de bossen want ik en arno zijn zo vaak gevallen, echt erg! Het was zo glad en zo steil, dat onze schoenen het niet aankonden, haha. We hadden nog even snel een pauze bij een klein dorpje, waar ze geen drinken hadden.. En dan nog 3kwartier lopen en toen was ik al best zwaar geïrriteerd want alles deed pijn. Mijn benen waren echt op elke stap was te veel! Ik overdrijf echt niet, ik vond het heel zwaar. Tot dat Arno riep; Jolein we zijn er!! Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest , het was super mooi weer en de zo'n brandde letterlijk op onze huid. Toen ik over de finish liep kreeg ik gelijk een hand van de gids die mij feliciteerde, waarop ik gelijk zei; thank you, I do this never again in my life! Hij moest lachen! Nog even lunchen en daar kwamen de moters al weer aan om ons terug naar de bus te brengen. Toen we eenmaal in de bus naar Davao zaten, besefte ik het pas! Ik ben gewoon naar de top van de Mount Apo geklommen! Rond 5uur waren we weer heerlijk terug in het ziekenhuis, hier heb ik me gelijk gewogen, en ben ik gaan douchen. Heerlijk zo'n douche. We gingen heerlijk uiteten deze avond bij de coffeeshop naast ons huisje. Rond half 9 lag ik al in mijn bed, ik was helemaal gesloopt!

Maandag 16 Juni.
De laatste week was aangebroken. Wat had ik een spierpijn, ik kwam mijn bed bijna niet uit het was echt heel erg. Maar vandaag gingen we heerlijk naar de ShoppingMall, want die hebben ze hier genoeg. Na een hele middag geshopt te hebben zijn we nog naar de bioscoop geweest. Naar de film Doornroosje alleen dan in het echt nagespeeld. Het was echt een leuke film, ik kon het ook goed volgen in het Engels, want dat heb ik hier wel geleerd. Na de film heb ik met Roos onze nagels laten doen. En zijn we naar huis gegaan. Ook vandaag was ik nog steeds moe ik lag ik weer heerlijk vroeg in bed.

Dinsdag 17 Juni.
Vandaag hebben we allerlei dingen gedaan voor ons project van dare 2 go. Ook hebben we overlegd wat en ging gebeuren met ons gedoneerde geld wat we nog over hadden. Het was een echte regel dag. In de avond zijn we gaan uiteten met Helen en Ruben. Dit was erg gezellig, en Ruben vond het super jammer dat we alweer bijna naar huis gingen. We hebben al onze mooie momenten nog even besproken, en veel gelachen.

De rest van de week zijn we nog naar andere shoppingmalls geweest om souvenirs te kopen. Ook zijn we naar een IMAX bioscoop geweest. Op woensdag hadden we het afscheid van de weeskinderen, ze zongen liedjes voor ons en ons dansje van bewegen is gezond hebben zo ook nog laten zien. We kregen als bedankje een echte Filipijnse kralen ketting echt super mooi. Ook hadden alle kinderen een kaart geschreven om ons te bedanken, echt super lief! Wij hadden nog cake voor ze gekocht en nieuwe schooltassen. Ze waren helemaal gelukkig. Wat is het toch mooi om de mensen hier te helpen.

Zondag 22 Juni.
Vandaag heb ik mijn spullen ingepakt. Ik ben klaar om morgen naar Palawan te gaan. Het afscheid vind ik minder, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Onze missie zit er na vandaag dan toch echt op en de vakantie begint. Vandaag hebben we de laatste bloeddrukmeters en weegschalen aan Het ziekenhuis gegeven, en hebben we ons fotoboek aan Ruben gegeven. Hij was er super blij mee, hij is ook echt heel mooi geworden. Vanavond ga ik nog lekker uiteten met roos en Senna en daarna afscheid nemen van het ziekenhuis. Ik ben er klaar voor om te gaan, en heb echt een geweldige tijd gehad!!

Heel veel liefs vanuit de Filipijnen,
Jolein