Week 4 alweer
Door: Jolein Cillissen
Blijf op de hoogte en volg Jolein
20 Mei 2014 | Filipijnen, Calinan
De weken vliegen hier weer voorbij en ook deze week heb ik weer allerlei dingen mogen zien en leren. Ik besef me steeds meer hoe mooi dit land is en hoe erg ik het hier naar mijn zin heb. Maar wat gaan de dagen toch snel. Deze week heb ik stage gelopen met Senna op de SA (Sint Ann). Dit is een afdeling met als patiëntencategorie: volwassenen en soms zwangeren of moeders met een pasgeboren baby.
Op Dinsdag zijn Senna en ik de dag maar eens begonnen met de was en op de hand wel te verstaan.. En dan ben je eindelijk klaar en blij dat je alles op de waslijn hebt hangen, blijft de was natuurlijk nog steeds druppelen.. echt om gek van te worden. Maarja ook wij nemen de Filipijnse mentaliteit over: lekker rustig aan en vooral geen stress. Om 3uur begon onze avonddienst alweer. We konden gelijk beginnen met het observeren van de vitale functies. Toen we klaar waren kregen we een nieuwe opname op de afdeling, een jonge vrouw die een miskraam had gehad met 18 weken. Ze kwam bij ons op de afdeling om te gaan bevallen van de overleden baby. Dit vonden Senna en ik wel interessant om te zien, en we vroegen of we mee mochten kijken. Ongeveer 2,5 uur later zagen we dat de vrouw met spoed naar de Delivery room werd vervoert. Daarna zagen we al gelijk toen het incontinentie materiaal verwijderd werd, dat de vrouw al was bevallen van de baby. De baby zat nog helemaal in de vruchtzak. Eerst mochten we assisteren bij het verwijderen van de stukjes placenta die nog achter waren gebleven. Dit was erg interessant om te zien hoe ze dat hier doen. Daarna kreeg de vrouw even rust en ging de arts de vruchtzak openmaken. Het was een jongetje en alles zat er al op en aan. Hij was ongeveer 10cm lang denk ik. Ik vond het heel indrukwekkend om te zien. We mochten hem ook aanraken en vasthouden. Daarna werd ons vertelt dat de baby altijd op sterkwater wordt gezet zodat de ouders hem nog konden zien, en hem begraven. Het is hier een traditie om alle kinderen, maakt niet uit hoeveel weken of maanden te begraven. De gedachten hierbij is dat ze dan naar de Hemel reizen. Ik vind dat echt een hele mooie gedachten. Dit was weer een erg leerzame en indrukwekkende situatie die wij hebben mogen zien en meemaken.
Op Woensdag mochten we weer naar het healt center kinderen vaccineren. Dit keer wisselde we van locatie met de andere van de groep. Dit keer waren het echt kleine baby’tjes, heel schattig om te zien. Als eerst kregen de moeder voorlichting over de inentingen, en daarna mochten ze in een rij gaan staan om te wachten op de vaccinaties. Nadat ik veel baby’s weer aan het huilen had gemaakt gingen we na het healt center met Helen en Doods naar de shoppingmall om speelgoed te halen voor de kinderen in het aangetroffen gebied en voor de kinderafdeling in het ziekenhuis. Ik heb nog nooit zoveel speelgoed gekocht, de medewerkers in de winkel wisten niet wat ze zagen. Op naar de volgende winkel, het werd de kledingwinkel. Ik vond het best moeilijk om in te schatten hoeveel kleren setjes we nodig hadden en hoeveel slippers. Na lang gezocht en geshopt te hebben, en nog langer gewacht te hebben bij de kassa. Dachten we dat het eindelijk was afgehandeld, maar nee hoor hier gaan ze het gewoon nog een keer allemaal natellen.. Nou dat eist echt heel van mijn geduld.. Toch is het allemaal goed gekomen. Na een lange en vermoeiende dag heeft Helen ons meegenomen naar een Nederlands restaurant; De Bonte Koe. Geweldig wat een afsluiter. Ik heb nog nooit zoveel gegeten. Het Nederlandse eten mis ik hier wel heel erg, zelfs de erwtjes en worteltjes.
Op Donderdag gingen we de kinderafdeling opknappen met ons nieuwe speelgoed. We hadden mooie stickers, posters en vlaggetjes gekocht om er eens een echte kinderafdeling van te maken. De kinderen waren in het begin erg verlegen, maar kwamen stapje bij stapje steeds verder om te kijken waar wij nou precies mee bezig waren. En toen het allemaal klaar was en de kinderen er mee mochten gaan spelen gingen ze gelijk aan de slag. We hadden een knikkerbaan die was erg favoriet bij de jongens en de kleurpotloden en de stiften hadden meer de voorkeur bij de meiden. Wat leuk om te zien dat die kinderen nu wat te doen hebben in plaats van alleen maar in bed te liggen. Naast al het speelgoed hadden we ook nog glow in the dark sterren op het plafond geplakt. De kinderen vonden het geweldig! Ik vond het zelf ook super speciaal om dit voor de kinderen te doen, en uiteindelijk te zien hoe blij ze waren. Rond half 5 begonnen we aan onze laatste avonddienst op SA. Dit was een erg rustige dienst, maar dat was niet zo erg want we hadden deze stagedagen al genoeg dingen mogen zien.
Op vrijdag morgen kwamen de sportstudenten al vroeg in de morgen aan. Wij hebben eventjes kennis gemaakt en kort uitgelegd waar alles hier in de buurt is. Daarna ben ik samen met Senna en Arno naar de Shoppingmall geweest om de laatste boodschappen te halen voor naar het aangetroffen gebied. In de avond hadden we ons welkomsfeest. Ze hadden een poster laten maken met onze foto erop, en lekker gekookt. En er was natuurlijk weer een Karaokebar aanwezig. Na een gezellige avond was het toch tijd om rond 12uur de auto in te stappen naar het aangetroffen gebied.
Na 5uur rijden hadden we onze eerste stop, wat een uitzicht! Niet normaal zo mooi. De zon kwam net op en het water was super mooi, in de verte zag je eilandjes. Op dat moment heb ik echt een geluksmoment, wat een mooi land. Na het eten van ons ontbijt mochten we weer lekker 5 uur verder rijden. Na ongeveer 2uur geslapen te hebben in het busje, kwamen we aan in een klein dorpje. We stopte bij een huis van kennissen van Dr. Ruben. Hier hebben we even rustig geluncht. Daarna mochten we weer terug de auto in op naar het aangetroffen gebied. Het was een erg hobbelig pad, en alle mensen die onze auto’s zagen aankomen gingen buiten staan en naar ons zwaaien. Na 3 kwartier kwamen we aan in Baganga, het aangetroffen gebied. In het dorpje stonden kleine huisjes, en verder zag het er best wel als een normaal dorpje uit. Af en toe zag je dat er bomen waren omgevallen, maar verder was het dorpje al weer redelijk opgeknapt. Toen we uitstapte zagen we al gelijk een hele lange rij voor het medical bureau staan. Hier zitten de artsen de heledag vitale functies te observeren en medicatie uit te schrijven. We gingen gelijk aan de slag. Eerst alle medicijnen uitdelen en na een uurtjes mochten wij onze spullen gaan uitdelen. We kregen een soort veranda toegewezen, waar we onze spullen konden uitstallen. Toen de ouders zagen dat we iets voor hun hadden kwam er ook bij ons gelijk een rij te staan. De mensen duwde en sommige mensen waren zelfs een beetje boos omdat hun kind achteraan stond. Ik vond het heel indrukwekkend om te zien hoe deze mensen reageerde. Ik schrok er ook een beetje van, ze moesten ook aangesproken worden zodat er een systeem kwam, want ze konden echt niet wachten. Op dit moment realiseerde ik me heel goed dat ik echt geluk heb dat ik in Nederland ben geboren, wij hebben alles. En daar hebben ze gewoon helemaal niks! Dat vond ik heel oneerlijk en maakte me een beetje boos, maar tegelijkertijd moest ik de knop omzetten. Dit ging goed en we hebben alle spullen uitgedeeld. Helaas hadden we niet genoeg. Nadat onze spullen op waren, mochten we helpen met het uitdelen van het eten. De mensen kregen een zak rijst, aanmaak koffie, noodles en blikjes met eten. Ze waren erg blij en gingen zingen voor ons. Heel apart en mooi om mee te maken. Na dit alles gingen we weer terug naar het dorpje waar we ook geluncht hadden. Hier hebben we nog ons avondeten genuttigd en daarna gingen we 4 uur terug rijden naar Mati want daar was ons hotel. Deze 4 uur mochten Senna, Roos en ik achter in een truck zitten. Ik heb deze 4 uur alleen maar geslapen, wat was ik doodmoe en emotioneel over het gene wat ik die middag heb gezien. Rond 12 lagen we eindelijk gedoucht en wel in bed! Ik ben nog nooit zo blij geweest met een bed.
We hebben tot 11uur uitgeslapen. Toen mochten we ons weer aankleden en op naar het strand. Na 1,5 uur rijden arriveerde we. Ik wist niet wat ik zag, wat een moooi strand!! Nog nooit zoiets gezien, blauw water, wit strand en palmbomen! Heerlijk. We hebben de hele dag gelachen en drankjes gedronken met de medewerkers van het ziekenhuis. Het was super gezellig, het voelde echt als één familie. Als afsluiter deden we het Filipijnsestrandspel. We moesten gebukt gaan staan en met één vinger naar het zand wijzen. Dan draait iemand anders je 6 keer rond, en dan moet je in één rechte lijn de zee in lopen. Nou ik moet nog wel eventjes oefenen, haha. Maar we hebben echt super hard gelachen met z’n alle. Rond 7 uur zijn we terug naar Davao gereden om daar nog even in een restaurant iets te eten en daarna zijn we terug gegaan naar ons huisje. Wat een geweldig weekend!!
Op maandag hadden Senna en ik weer avonddienst maar dit keer op de SC (Sint Christine). Dit is de kinderafdeling. Dit was heel leuk, de kinderen vinden ons wel heel eng en huilen veel als wij dichtbij komen. Maar zodra we naar ze lachen en zeggen dat het geen pijn doet wat we doen, komt het vanzelf allemaal goed. De collega’s op de SC zijn ook erg leuk en geïnteresseerd in ons. In de avond mochten we onze shirts ophalen voor de sportdagen die gaan komen. De sportdagen zijn georganiseerd omdat het ziekenhuis 3 Juni zoveel jaar bestaat. Ze hebben alle studenten verdeeld over verschillende teams, heel leuk want zo leer je heel veel mensen kennen in het ziekenhuis.
Vandaag hebben we een dagdienst gedraaid, dit was de laatste dienst die ik draaide met Senna. Het was weer erg gezellig op de afdeling, en we hebben foto’s bekeken. De collega’s op de SC zijn erg geïnteresseerd in onze familie in Nederland dus we moesten allerlei foto’s laten zien. Daarna hebben alvast een spel geoefend die we moeten doen op de sportdagen, want de SC organiseert het. Daarna hebben Senna en ik nog even met de kindjes gespeeld op de afdeling. Om 3uur maakte we alvast een start met de sportdag. Ik zit samen met Martijn in het team van alle dokters van het ziekenhuis en ons team heet; Gold strike. Ik moest samen met Martijn het eerste spel doen. We moesten samen zo snel mogelijk onze GOLDEN vlag ophangen, en wij waren de snelste! De eerste punten zijn binnen. Daarna moesten de jongens uit ons team basketballen tegen de jongens in het rose. We hadden helaas verloren maar het was echt leuk!
Tot mijn grote verbazing heb ik vandaag een kaart ontvangen van mijn oom en tante en van oma. Ik was super verrast en blij! Erg bedankt, het deed me goed!
Nou het is een erg lang verhaal geworden, haha! Maar ik wil jullie zo graag alles vertellen, maar dat gaat niet allemaal. Ik heb het hier super leuk en wil nog niet naar huis. Maar ik mis mijn vrienden, familie en mijn gezin natuurlijk wel! Morgen gaan we met onze groep 5 dagen naar Bohol, ik heb er super zin in! En ik hou jullie op de hoogte hoe het was.
Liefs vanuit de Filipijnen,
Jolein
Op Dinsdag zijn Senna en ik de dag maar eens begonnen met de was en op de hand wel te verstaan.. En dan ben je eindelijk klaar en blij dat je alles op de waslijn hebt hangen, blijft de was natuurlijk nog steeds druppelen.. echt om gek van te worden. Maarja ook wij nemen de Filipijnse mentaliteit over: lekker rustig aan en vooral geen stress. Om 3uur begon onze avonddienst alweer. We konden gelijk beginnen met het observeren van de vitale functies. Toen we klaar waren kregen we een nieuwe opname op de afdeling, een jonge vrouw die een miskraam had gehad met 18 weken. Ze kwam bij ons op de afdeling om te gaan bevallen van de overleden baby. Dit vonden Senna en ik wel interessant om te zien, en we vroegen of we mee mochten kijken. Ongeveer 2,5 uur later zagen we dat de vrouw met spoed naar de Delivery room werd vervoert. Daarna zagen we al gelijk toen het incontinentie materiaal verwijderd werd, dat de vrouw al was bevallen van de baby. De baby zat nog helemaal in de vruchtzak. Eerst mochten we assisteren bij het verwijderen van de stukjes placenta die nog achter waren gebleven. Dit was erg interessant om te zien hoe ze dat hier doen. Daarna kreeg de vrouw even rust en ging de arts de vruchtzak openmaken. Het was een jongetje en alles zat er al op en aan. Hij was ongeveer 10cm lang denk ik. Ik vond het heel indrukwekkend om te zien. We mochten hem ook aanraken en vasthouden. Daarna werd ons vertelt dat de baby altijd op sterkwater wordt gezet zodat de ouders hem nog konden zien, en hem begraven. Het is hier een traditie om alle kinderen, maakt niet uit hoeveel weken of maanden te begraven. De gedachten hierbij is dat ze dan naar de Hemel reizen. Ik vind dat echt een hele mooie gedachten. Dit was weer een erg leerzame en indrukwekkende situatie die wij hebben mogen zien en meemaken.
Op Woensdag mochten we weer naar het healt center kinderen vaccineren. Dit keer wisselde we van locatie met de andere van de groep. Dit keer waren het echt kleine baby’tjes, heel schattig om te zien. Als eerst kregen de moeder voorlichting over de inentingen, en daarna mochten ze in een rij gaan staan om te wachten op de vaccinaties. Nadat ik veel baby’s weer aan het huilen had gemaakt gingen we na het healt center met Helen en Doods naar de shoppingmall om speelgoed te halen voor de kinderen in het aangetroffen gebied en voor de kinderafdeling in het ziekenhuis. Ik heb nog nooit zoveel speelgoed gekocht, de medewerkers in de winkel wisten niet wat ze zagen. Op naar de volgende winkel, het werd de kledingwinkel. Ik vond het best moeilijk om in te schatten hoeveel kleren setjes we nodig hadden en hoeveel slippers. Na lang gezocht en geshopt te hebben, en nog langer gewacht te hebben bij de kassa. Dachten we dat het eindelijk was afgehandeld, maar nee hoor hier gaan ze het gewoon nog een keer allemaal natellen.. Nou dat eist echt heel van mijn geduld.. Toch is het allemaal goed gekomen. Na een lange en vermoeiende dag heeft Helen ons meegenomen naar een Nederlands restaurant; De Bonte Koe. Geweldig wat een afsluiter. Ik heb nog nooit zoveel gegeten. Het Nederlandse eten mis ik hier wel heel erg, zelfs de erwtjes en worteltjes.
Op Donderdag gingen we de kinderafdeling opknappen met ons nieuwe speelgoed. We hadden mooie stickers, posters en vlaggetjes gekocht om er eens een echte kinderafdeling van te maken. De kinderen waren in het begin erg verlegen, maar kwamen stapje bij stapje steeds verder om te kijken waar wij nou precies mee bezig waren. En toen het allemaal klaar was en de kinderen er mee mochten gaan spelen gingen ze gelijk aan de slag. We hadden een knikkerbaan die was erg favoriet bij de jongens en de kleurpotloden en de stiften hadden meer de voorkeur bij de meiden. Wat leuk om te zien dat die kinderen nu wat te doen hebben in plaats van alleen maar in bed te liggen. Naast al het speelgoed hadden we ook nog glow in the dark sterren op het plafond geplakt. De kinderen vonden het geweldig! Ik vond het zelf ook super speciaal om dit voor de kinderen te doen, en uiteindelijk te zien hoe blij ze waren. Rond half 5 begonnen we aan onze laatste avonddienst op SA. Dit was een erg rustige dienst, maar dat was niet zo erg want we hadden deze stagedagen al genoeg dingen mogen zien.
Op vrijdag morgen kwamen de sportstudenten al vroeg in de morgen aan. Wij hebben eventjes kennis gemaakt en kort uitgelegd waar alles hier in de buurt is. Daarna ben ik samen met Senna en Arno naar de Shoppingmall geweest om de laatste boodschappen te halen voor naar het aangetroffen gebied. In de avond hadden we ons welkomsfeest. Ze hadden een poster laten maken met onze foto erop, en lekker gekookt. En er was natuurlijk weer een Karaokebar aanwezig. Na een gezellige avond was het toch tijd om rond 12uur de auto in te stappen naar het aangetroffen gebied.
Na 5uur rijden hadden we onze eerste stop, wat een uitzicht! Niet normaal zo mooi. De zon kwam net op en het water was super mooi, in de verte zag je eilandjes. Op dat moment heb ik echt een geluksmoment, wat een mooi land. Na het eten van ons ontbijt mochten we weer lekker 5 uur verder rijden. Na ongeveer 2uur geslapen te hebben in het busje, kwamen we aan in een klein dorpje. We stopte bij een huis van kennissen van Dr. Ruben. Hier hebben we even rustig geluncht. Daarna mochten we weer terug de auto in op naar het aangetroffen gebied. Het was een erg hobbelig pad, en alle mensen die onze auto’s zagen aankomen gingen buiten staan en naar ons zwaaien. Na 3 kwartier kwamen we aan in Baganga, het aangetroffen gebied. In het dorpje stonden kleine huisjes, en verder zag het er best wel als een normaal dorpje uit. Af en toe zag je dat er bomen waren omgevallen, maar verder was het dorpje al weer redelijk opgeknapt. Toen we uitstapte zagen we al gelijk een hele lange rij voor het medical bureau staan. Hier zitten de artsen de heledag vitale functies te observeren en medicatie uit te schrijven. We gingen gelijk aan de slag. Eerst alle medicijnen uitdelen en na een uurtjes mochten wij onze spullen gaan uitdelen. We kregen een soort veranda toegewezen, waar we onze spullen konden uitstallen. Toen de ouders zagen dat we iets voor hun hadden kwam er ook bij ons gelijk een rij te staan. De mensen duwde en sommige mensen waren zelfs een beetje boos omdat hun kind achteraan stond. Ik vond het heel indrukwekkend om te zien hoe deze mensen reageerde. Ik schrok er ook een beetje van, ze moesten ook aangesproken worden zodat er een systeem kwam, want ze konden echt niet wachten. Op dit moment realiseerde ik me heel goed dat ik echt geluk heb dat ik in Nederland ben geboren, wij hebben alles. En daar hebben ze gewoon helemaal niks! Dat vond ik heel oneerlijk en maakte me een beetje boos, maar tegelijkertijd moest ik de knop omzetten. Dit ging goed en we hebben alle spullen uitgedeeld. Helaas hadden we niet genoeg. Nadat onze spullen op waren, mochten we helpen met het uitdelen van het eten. De mensen kregen een zak rijst, aanmaak koffie, noodles en blikjes met eten. Ze waren erg blij en gingen zingen voor ons. Heel apart en mooi om mee te maken. Na dit alles gingen we weer terug naar het dorpje waar we ook geluncht hadden. Hier hebben we nog ons avondeten genuttigd en daarna gingen we 4 uur terug rijden naar Mati want daar was ons hotel. Deze 4 uur mochten Senna, Roos en ik achter in een truck zitten. Ik heb deze 4 uur alleen maar geslapen, wat was ik doodmoe en emotioneel over het gene wat ik die middag heb gezien. Rond 12 lagen we eindelijk gedoucht en wel in bed! Ik ben nog nooit zo blij geweest met een bed.
We hebben tot 11uur uitgeslapen. Toen mochten we ons weer aankleden en op naar het strand. Na 1,5 uur rijden arriveerde we. Ik wist niet wat ik zag, wat een moooi strand!! Nog nooit zoiets gezien, blauw water, wit strand en palmbomen! Heerlijk. We hebben de hele dag gelachen en drankjes gedronken met de medewerkers van het ziekenhuis. Het was super gezellig, het voelde echt als één familie. Als afsluiter deden we het Filipijnsestrandspel. We moesten gebukt gaan staan en met één vinger naar het zand wijzen. Dan draait iemand anders je 6 keer rond, en dan moet je in één rechte lijn de zee in lopen. Nou ik moet nog wel eventjes oefenen, haha. Maar we hebben echt super hard gelachen met z’n alle. Rond 7 uur zijn we terug naar Davao gereden om daar nog even in een restaurant iets te eten en daarna zijn we terug gegaan naar ons huisje. Wat een geweldig weekend!!
Op maandag hadden Senna en ik weer avonddienst maar dit keer op de SC (Sint Christine). Dit is de kinderafdeling. Dit was heel leuk, de kinderen vinden ons wel heel eng en huilen veel als wij dichtbij komen. Maar zodra we naar ze lachen en zeggen dat het geen pijn doet wat we doen, komt het vanzelf allemaal goed. De collega’s op de SC zijn ook erg leuk en geïnteresseerd in ons. In de avond mochten we onze shirts ophalen voor de sportdagen die gaan komen. De sportdagen zijn georganiseerd omdat het ziekenhuis 3 Juni zoveel jaar bestaat. Ze hebben alle studenten verdeeld over verschillende teams, heel leuk want zo leer je heel veel mensen kennen in het ziekenhuis.
Vandaag hebben we een dagdienst gedraaid, dit was de laatste dienst die ik draaide met Senna. Het was weer erg gezellig op de afdeling, en we hebben foto’s bekeken. De collega’s op de SC zijn erg geïnteresseerd in onze familie in Nederland dus we moesten allerlei foto’s laten zien. Daarna hebben alvast een spel geoefend die we moeten doen op de sportdagen, want de SC organiseert het. Daarna hebben Senna en ik nog even met de kindjes gespeeld op de afdeling. Om 3uur maakte we alvast een start met de sportdag. Ik zit samen met Martijn in het team van alle dokters van het ziekenhuis en ons team heet; Gold strike. Ik moest samen met Martijn het eerste spel doen. We moesten samen zo snel mogelijk onze GOLDEN vlag ophangen, en wij waren de snelste! De eerste punten zijn binnen. Daarna moesten de jongens uit ons team basketballen tegen de jongens in het rose. We hadden helaas verloren maar het was echt leuk!
Tot mijn grote verbazing heb ik vandaag een kaart ontvangen van mijn oom en tante en van oma. Ik was super verrast en blij! Erg bedankt, het deed me goed!
Nou het is een erg lang verhaal geworden, haha! Maar ik wil jullie zo graag alles vertellen, maar dat gaat niet allemaal. Ik heb het hier super leuk en wil nog niet naar huis. Maar ik mis mijn vrienden, familie en mijn gezin natuurlijk wel! Morgen gaan we met onze groep 5 dagen naar Bohol, ik heb er super zin in! En ik hou jullie op de hoogte hoe het was.
Liefs vanuit de Filipijnen,
Jolein
-
20 Mei 2014 - 12:34
Tine:
He meissie,
Wat gaat de tijd toch snel, alweer 4 weken weg. ! Ik snap dat jij het daar ontzettend goed naar je zin hebt. !! maar ik mis je wel een heel klein beetje.!!!, maar dat komt allemaal goed. ;))
Ik snap dat je erg onder de indruk was, van wat je allemaal hebt meegemaakt. En dat ,dat je emotioneel bezig houdt, is ook te begrijpen. !! Verder had ik niet anders verwacht dat het sporten je goed afgaat. En de winst bij het eerst spel binnen is. ;)). Leuk dat je oom en tante een kaartje hebben gestuurd. Ik begrijp alleen niet waar mijn kaartje is gebleven, die had ik al een week eerder verstuurd. ! Hopelijk komt hij snel !!! Meisje geniet maar weer lekker van alle dingen.
Liefs Mama xxxxxxx -
20 Mei 2014 - 17:26
Piet Cillissen:
HalloJollein(kanjer)
Wat weer een uitgebreid verslag wel erg fijn om telezen
van jou bleving op tekst.
indruk met nog meer foto"s en gesproken woord krijgen we bij thuiskomst
worden boeiende avonden
het gaat je goed met deze missi.
Groetjes met knuffel van papapiet
KusjesXXXXXXXXXXXXX -
20 Mei 2014 - 18:04
Jan Wielink:
Hoi,
Ik volg je ook, niet op de voet , maar toch.
Een vriend van mij moet in het ziekenhuis vaak kinderen een prik geven of bloed afnemen,
hij trekt dan een shirt aan met een TWEETY erop, dat lijdt volgens hem de kinderen enorm af. Misschien een idee.
Ga op de sportdagen korfbal promoten je hebt daar jongens kun je gelijk een keer gemengd spelen. :-)
Ja in de tropen in de hitte is het verstandig om rustig aan te doen, anders niet vol te houden.
Spreek uit ervaring.
Daarom alleen al zou het voor mensen goed zijn om net als ik af en toe ff zonder elektriciteit en stromend water ergens in de Jungle te vertoeven of zoals jij zien dat er nog wat anders op de wereld is.
Let op als je in Nederland land , dat alle landerijen in Nederland kaars recht zijn , dat zou je haast gaan missen in het buitenland, hier alles strak en georganiseerd.
Dan nu ff relativeren, vanaf Hotel Val Monte in Berg en Dal heb je ook een geweldig uitzicht over een van de mooiste polders van Nederland ( De Ooy polder ) , maar dat zien de mensen in eigenland niet meer en na zo'n uitstapje waardeer je ook de dingen in Nederland weer des te meer.
Nog flink genieten en dan vanaf zondag 17 augustus er vol voor gaan.
terug in de andere ( korfbal )werkelijkheid.
Als ik dan soms weer de vraag krijg er is meer dan korfballen op de wereld , dan zeg ik altijd Oh ja, is dat zo!!??
Tjouw,
Jan
-
20 Mei 2014 - 19:05
Karin:
He Jo, wat een mooi verslag weer. En wat ik zo grappig vind is dat hoe je t schrijft, het lijkt wel of ik t je hoor vertellen. Ik word al bujna emotioneel als ik lees dat je die spullen uit moet delen en dat mensen voor hun kinderen dan ook wat willen krijgen. Verdrietig en heel begrjjpelijk. Ik kijk alweer uit naar je volgende verslag. Morgen ga ik weer koffie leuten bij je moeder! Alles goed hier in Nederland, t is lekker warm! Xxxx groetjes van ons allemaal -
21 Mei 2014 - 08:55
Williene:
Hey Jolein,
Wat een mooie verhalen en wat heb je al veel meegemaakt zeg....
Elke week zit ik weer te wachten tot ik je verslag weer kan lezen en ik
zie ook leuke foto`s en filmpies voorbij komen op FB!!
Nou ik zie de verhalen wel weer verschijnen.
Veel plezier en geniet ervan maar dat lukt zo te horen wel.
Groetjes van Robert & Williene en een pootje van Bliksem&Nouschka -
21 Mei 2014 - 16:25
Karina:
Hoi Jolein,
Weer een mooi verslag en gave foto's!!
Veel herkenbare dingen die je schrijft,
Tine had de foto's laten zien van het baby'tje...ongelooflijk!!
Onvergetelijke ervaringen heb je opgedaan, dingen die je nooit meer zal vergeten,
dat noemen ze levenslessen, daar kan geen opleiding tegen op ;)
Geniet van alles om je heen (want voor je het weet moet je je spullen weer pakken!?)
Tuurlijk mis je je mam en het thuisfront, da's helemaal niet gek
dat hoort er ook bij, dat komt zeker goed (spreek uit ervaring....zucht....)
Zet hem op Jolein!
Groet Karina en fam. -
21 Mei 2014 - 16:25
Karina:
Hoi Jolein,
Weer een mooi verslag en gave foto's!!
Veel herkenbare dingen die je schrijft,
Tine had de foto's laten zien van het baby'tje...ongelooflijk!!
Onvergetelijke ervaringen heb je opgedaan, dingen die je nooit meer zal vergeten,
dat noemen ze levenslessen, daar kan geen opleiding tegen op ;)
Geniet van alles om je heen (want voor je het weet moet je je spullen weer pakken!?)
Tuurlijk mis je je mam en het thuisfront, da's helemaal niet gek
dat hoort er ook bij, dat komt zeker goed (spreek uit ervaring....zucht....)
Zet hem op Jolein!
Groet Karina en fam. -
22 Mei 2014 - 15:37
Annie Frieling :
Hallo Jolein Wat een mooie verhalen en foto,s wat je allemaal meemaakt hele leuke maar ook minder leuke dingen Maar je bent wel een hele ervaring rijker Wat zul jij toch nog verhalen hebben als je thuis komt . geniet er nog lekker van We zien je volgende verhaal weer graag komen Groetjes Jan en Annie -
23 Mei 2014 - 07:57
Christine Van Fessem:
Hallo Jolein,
De vierde week alweer gaat snel he,
Andre zei gisteren toen ik het verslag voor zat te lezen aan hem.
Die gaat nog wel eens terug.
Ik vind het super wat je allemaal doet en ook erg boeiend om je verslag te lezen.
Wacht weer op het volgende verslag.
Het is natuurlijk niet allemaal rozegeur en manneschijn daar en ben maar blij dat wij het zo goed hebben.
Ik schrijf je altijd terug op het werk en mijn collega"s vinden het ook erg intersant.
Ik lees ze het altijd voor.
en praten dan altijd even na over jou.
Nu Jolein de groetjes Andre en Christine Poot Storm en Shine.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
